Do tej pory byłem przekonany, że rodzic rodzica zrozumie. Od samego początku, kiedy to chodziłem dumny po korytarzach kliniki z kilkugodzinnym dzieciątkiem, i pozdrawialiśmy się nawzajem z innymi, radosnym i szczerym Glückwunsch, gratulując sobie zostania dumnymi rodzicami. Aż po niedawną podróż pociągiem, którą córeczka znosiła dość ciężko, co sprawiało, że mogła być naprawdę uciążliwa dla innych pasażerów. Nikt jednak nie protestował! A jeśli już ktoś zdecydował się na komentarz, to zawsze mówił coś w stylu: "Wiem jak to jest - sam mam dzieci".
Czyli pełne zrozumienie i swego rodzaju solidarność rodzicielska. Aż do teraz...
