Zadzwoniłem do siebie, żeby się siebie zapytać, czy mogę sobie polecić jakiegoś dobrego specjalistę. Psychiatrę. Ja, słysząc to, zaśmiałem mi się w twarz i powiedziałem, że co prawda żadnego psychiatry nie znam, lecz nie mam się czym martwić.
- Ale jak to? - pomyślałem, jednak na głos tego nie powiedziałem.
- Tak to! - odpowiedziałem mi ja. Zupełnie tak, jakbym słyszał me myśli.
- Przecież zadzwoniłem do siebie - tłumaczę swą potrzebą spotkania się z lekarzem.
- I co w tym dziwnego? - ja próbuje przemówić mi do rozsądku. - A inni do mnie nie dzwonią?
- No dzwonią - odpowiadam zgodnie z prawdą.
- I też ze mną rozmawiają, prawda? - dopytywałem siebie.
- Prawda - potwierdziłem ponownie.
- I co? Ich też chcesz wysłać do psychiatry, bo do mnie dzwonili i ze mną rozmawiali? - zapytałem mnie wprost.
- Nnnno nie - odpowiedziałem.
- No więc właśnie!
